2010 is uitgeroepen tot het 'Europees Jaar van de bestrijding van armoede en sociale uitsluiting'. Er zal dit jaar hopelijk veel aandacht zijn voor het reële armoedeprobleem in onze samenleving. Wij hopen dat dit niet enkel beperkt blijft tot nationale conferenties of plannen, maar ook op lokaal vlak zal leiden tot concrete initiatieven. Concreet vragen we een Leuvense . Die moet het startpunt zijn voor een armoedeplan, dat wordt uitgewerkt door alle actoren, van stad en OCMW tot allerlei welzijnsorganisaties.armoedeconferentie

Louis Debruyne (OCMW-raadslid): "Onder de rijkdom van de stad, de winkel(straten) en de vele mooie woon- en culturele projecten, ligt een andere wereld, een wereld van mensen die het moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Ondanks de rijkdom die Leuven uitstraalt, is er veel (verborgen) armoede. Het lokaal sociaal beleidsplan heeft vroeger al een aantal kerncijfers van Leuven op een rij gezet: hoge inkomensverschillen (ook in de middengroepen), een hoog aantal leefloon en leefgeldgerechtigden, een groot aantal ouderen met inkomensgarantie (IGO), enz. Ook al is er geen recente update van het lokaal sociaal beleidsplan, alle indicatoren wijzen op een groeiende dualisering van onze samenleving, waarbij ook middengroepen met armoede worden geconfronteerd."

Leuven is een dure stad geworden om in te wonen. Het lokaal sociaal beleidsplan van 2007 heeft toen al de vinger op de wonde gelegd: heel wat gezinnen in Leuven kunnen het zich niet veroorloven om een 'kwalitatieve' woning te huren, laat staan te kopen. De kamermarkt is er omwille van de universiteit en hogescholen vrij groot, maar weerom stellen we vast dat de slechte kamers vooral de armen en het OCMW-cliënteel huisvesten. De toenemende armoede creëert een toenemende krapte op de woning- en kamermarkt, waardoor meer mensen in woningen van zeer slechte kwaliteit terechtkomen aan een te hoge prijs. Maar ook de hogere overheid schiet tekort in haar huisvestings- en armoedebeleid. Ze slaagt er niet in het recht op wonen te garanderen voor sociaal zwakke groepen. Het verhaal van de 108 bewoners die mogelijks binnenkort op straat moeten omwille van het feit dat hun studio niet voldoet aan de Vlaamse wooncode, is illustratief voor een falend Vlaams armoedebeleid.

Op Leuvens niveau zijn er al veel goede initiatieven, maar toch blijft de ontwikkeling van de armoede zorgwekkend. Groen! mist een sense of urgency in het Leuvens armoedebeleid. Groen! pleit daarom voor een armoedeconferentie. Concreet hebben we in eerste instantie nood aan een geactualiseerde analyse van de situatie in onze stad. Hoeveel mensen leven in armoede of dreigen erin terecht te komen? Hoe staat het met de verschillende vormen van armoede, en welke nieuwe soorten armoede ontstaan? Is er een evolutie merkbaar in de voorbije jaren, en wijkt die in positieve of negatieve zin af van algemene trends? In tweede instantie zou er een eerlijke evaluatie moeten komen van de impact van het stedelijk beleid op de armoede. In welke opzichten hebben stad en OCMW een goede invloed gehad op de ontwikkeling van de armoede? Zijn er negatieve gevolgen van keuzes in andere beleidsdomeinen, zoals bv. de stadsvernieuwing? Moeten er bijsturingen komen in het algemeen beleid?

Louis Debruyne: "Een armoedeconferentie kan een zeer nuttig reflectiemoment zijn voor al wie in deze stad met armoede begaan is. Het is in ieders belang, zeker ook van de beleidsverantwoordelijken, dat zo'n conferentie een onafhankelijke analyse kan maken. Als een open sfeer kan gecreëerd worden waarin de werkelijkheid van de armoede aan bod komt, en waar alle belanghebbenden (dus ook de verenigingen waar armen het woord voeren) kunnen nadenken over initiatieven die beleidsverantwoordelijken kunnen nemen, dan kunnen we samen een stap vooruit zetten. Zo maak ik me bv. zorgen over de woonmogelijkheden voor kwetsbare groepen. Grootschalige, prestigieuze stadsvernieuwingsprojecten hebben de neiging de armen uit de stad te weren. Stadsvernieuwing moet samengaan met sociale samenhang."

Louis Debruyne, OCMW-raadslid